Bir Nefeslik Yaşam Kadar Kalabilmek

Durdurdum kendimi,yanılmıştım,
En kıyısındayken hatanın.
Bir adımlık yaşam kadar bekleyebilmeyi,
Sınırında yakaladım,anlamıştım.

Geç kalmıştı dakikalar,uzamıştı yanılgılarım,
Birazda dinleyerek,duyduğum her sese güvenerek,
Gerçeklerimi aldattım,aldandım aslında.
Karanlığı bağlayan ışıklar kadardım farkına varınca.
Fark ettim tutabilmem gerekenleri,
Uçurumundan düşerken hasretin.
Bir nefeslik yaşam kadar kalabilmeyi,
Kalbimi aşka çarpınca anladım,yaralandım.

Çok hızlıydı senin nefesin,daralmıştı içim,
Birazda sendeleyerek,yorulduğum her yerde dinlenerek,
Saçlarına tutundum,akışına savruldum,
Tozlarımı ıslatan yağmurlar kadardım ıslanınca.
Yaşattım kendimi,yeniden doğmuştum,
En çok özlerken aşkları.
Bir aşkın son sınıra dayandığı kadar sevebilmeyi,
Yaşamaya bir tuttum,geceye tutuldum.

Bastırmıştı gece,dağılmıştı ay,
Birazda koşarak,ıslandığım her geceye güvenerek,
Yalnızlıkları ağlattım,ağlamalıydım aslında.
Yağmur bana inanmıştı artık,güneşi buldum.
Anlam veremedim yazdıklarıma,dilsizdim,
Kağıdı satır satır doldurdum,yeniden yazmalıydım herşeyi.
Bir hatıra defteri kadar okunabilmeyi,
Yazarken anladım,anlamsızlaştım...