Bir Nefeslik Özlem Şiiri - Savaş Barha

Buğulu camlara ismini yazdım.
Deniz kenarında yüzünü gördüm.
Rüzgâra sarıldım, kokuna kavuştum.
Suya dokundum, serinliğini hissettim.

Ya düşlerdesin ya da gülüşlerde.
Her yerde sen varsın, her köşede gölgen.

Göçmen kuşları gelmez diyor.
Beklemek ağır geldi, yoruldum.
Soğuk, kuytu karanlığa kuruldum.
Kalbi taştan duvarları yumrukladım.
Tutmaya kıyamadığın ellerim kanadı.
Öpmeye doyamadığın gözlerim yaşardı.

Hıçkırıklara boğulmuş bir şekilde
sokaklarda koştum, göğsümü yırtarcasına.

Etrafımda kimseler yok.
Caddeler suskunluğa gömülmüş.

Neredesin Ay Işığım?
Nereye saklandı güneş?
Neden kimse konuşmuyor?
Ne oldu bu güzelim dünyaya?

Yokluğunu içime atmaktan bıktım.
Daha kaç cümle susmam gerekiyor?

Kalabalıklar içinde yalnız başımayım.
Herkesle selamı kestim, herkesten arındım.
Her saniye çığlıklarım çığlıklarımla boğuşuyor.

Bükemedim şu kaderin belini.
Yıkamadım görünmeyen duvarları.

Bu ne tufanmış be, bitmedi gitti?
Kıyıya ulaşmaya takatim tükendi.

Ya gel, al canımı ya da
aldığın canı yerine koy ey Azrail!

Bu yazgı ağır.
Bu yazgıyı kabul edemem.
Bu yazgıya boyun eğemem.