Bir Nefeslik Öykü... Şiiri - Bülent Ahme ...

Irmaklarım hiçbir yere ulaşamadan kuruyor...
Uykusuz ben, kimsesiz ben...
Ahh bir bilsen!
Hayat beynimde yoruyor, yoruluyor...
Çaresizlik gözlerimde damla damla...
Hatırasız, duygusuz...Sanki ben,
Sanki ben...Ben değilim...
Yıldızlar da yok...
Yalnız gece...
Yalnız kalem...
Ve ben vardım yalnız...
Üç kişi arasında bir aşk benimki...
Bunu gece, kalem, ve ben biliyorum...
Acılarım parmaklarımın arasından aksın istiyorum...
Çektiğim her nefes sanki duman için...
Kendimi kandıramıyorum...
Yalnızlığım ne kadar içimde ilerliyor oysa ki...
İçimi kemiriyor.
En ıssız yankılanmaları var yüreğimde.
Ve her nefesin kendine göre öyküsü olmalıydı...