Bir Nefeslik Dünya Şiiri - Abdullah Ramazan

kimseden bir şey ummadım
kimseden de beklemedim hiçbir şey
o yüzden içim rahat
beni anlasınlar diye
anlatayım da bilsinler diye
bir çabam olmadı
buna ihtiyaç da duymadım
ben kendimden emindim
kendime yettim
doğrularım oldu yanlışlarımda elbette
ama yanlışta ısrar etmedim
kendime kahretmedim de
acı keder ve sevinç
yaşanacak her türlü duyguyu yaşadım
bir sebep aramadım
sadece yaşanması gerektiğine inandım
sevdim sevildim
kim bilir nefret de edildim
bilerek kırmadım kalpleri
yalana sığınmadım
işini dürüst yapanı sevdim
garibi her zaman kolladım
hep kalabalıktım ama yalnız dolaştım
baş başa kaldım kendimi sorguladım
her şeyi bilemezdim ama öğrenmek için çaba sarf ettim
sorup soruşturdum araştırdım
gerektiğinde bir çocuktan bile akıl aldım
küçülmedim eğilmedim
kimseyi de ezmedim bilakis birileri uğruna ezildim
beklenmesi gerektiği kadar bekledim
sevilmesi gerektiği kadar sevdim
yeri geldi güldüm yeri geldi sessizce ağladım
hep mutlu yanımı sundum
mutsuzluğumdan etkilenmesin sevdiklerim dedim
kendimle barıştım küsmeyi göze alamadım
kin nefret bilmedim
kimsenin düşmanı olmadım
düşmanım da olmadı en azından ben öyle bildim
veremeyecek hesap altından kalkamayacak işlerim olmadı
kendimce dürüsttüm kimseyi dolandırmadım
kimseden de borç almadım
verdiğimin de asla kapısına dayanmadım
muhannete muhtaç olmadım
hep şükrettim halime
en büyük gururum öğrencilerim oldu
yoksa gururla hiç işim olmadı
varım yoğum bir nefesmiş burada
öğrendim ki onu da
bırakacakmışız dünyada