Bir Nefesim Var Artık Bırak Bende Kalsın

Adı silinmiş bir isimsiz sensin dediğim sen…

Kaybettiğimi anladım…
Ve
benden pes…

Pes benden…
Riyaya ve yalana yenildim…
Belki de
her kaybeden gibi ben de üzülüyorum…

Ama benim üzüntüm, sevinmemden çok…
Bazen kaybetmek en büyük kazançtır diyorum…
Ben seni kaybettim,
kendimin kaybolduğu boşlukta…

Bir kahır bulamacının tam ortasındayken, kaybettim seni ama bak ben ilimde ve yerimdeyim…

Sense şehrini yakan bir düşünceyle kendi yangınını söndürmeye çalışan bir sen.
Beynimden adın silinmiş, dilimden ismin düşmüyor artık sen benimsin diyerek…
Mıhlandı genzime, nefesime kilitlendi. Sessiz seslerle bile çıkmıyor sesim…
Sense, yoklukların serin şarkılarındasın, duymuyor duyamıyorsun…
Söylesene, sana son seslenişimden iki defa adını, son kez söyleyişimden sonra hiç ismini duydun mu ben dudağımdan…

Söyle bir yerde adını yazdığımı okudun mu?
Adın en son söylenen sensin bende… Söyle bir kez daha duydun mu benden adını?

Adı silinmiş bir isimsiz sensin dediğim sen…

Utancın ne, ihanet mi bana söylesene, sen suçlusun, bu aşkın çıkmazı sensin desene…
Bu kayıplık kendine, yanlış ile doğru arasında bir kıskaç bu…
Bir kapan…
Kapanı bilir misin sen? Ayağına sivri uçları girer, bağırmaktan başka bir şey yapamazsın…
Geriye adım atamazsın, geriye gelemezsin… İşte bu sensin… Beni bıraktığın yerdeyim… Nefessizim… Gülemiyorum… Ağlayamıyorum… Yaş akamıyor gözlerimden… Neden bu haldeyim? İşte, yum gözlerini neden bu haldeyim, sevmenin bedeliymiş, aldın fazlasını…

Bir nefesim var artık bırak bende kalsın…

Alamadıklarından bir bu kalsın…

Ha,
ne dersin,
bir bu kalsın?

Tek başına hesaplaşma bu, tek başa…
Belki de kendinin kendinle hesaplaşması…

Nefesin nefesle hesaplaşması bu…

Dengesiz bir güç bu… Kendi kendine ama hep için sızlar, hep için yanar ve pişman bile olamazsın…
Söylesene benim için verebileceğin bir şey var mı, var mı bir şeyin…
Sadece düş benim nefesimden…
Bak renkler karışmış, alacası beyaza, beyazı mora dönmüş… Nerde benim gök mavim? Nerde söylesene, nerde gülmelerim?
Aldıklarının ardında kalan ne var, bir baksana…

Ben sadece sende kaldım… Sende durdum…
Kaybettiğim ne kadar zamanlarım varsa, şimdi hepsi kayıp zamanları paragrafında kaldı…
Pişmanlıklarımın tümü bu kayıp zamanların içinde kaldı…
Ve
duramayasıya sarkan zaman, hep bundan gelen devinimle güç kazandı, kaybolmaya dahil…
Ben sadece sende kaldım…
Sadece sende durdum…

Senin adın yalansa, ve de,
zül gören oldum…
Yarınlarımız yok bizim…

Gelecektir… Ve gidecektir, batan güneşle bilinmeyen devinim bitecektir…

Ne geldiğini yaşayabildik,
ne de,
gitmesinin hüznünü unutabildik…

Bir çıkmaz galiba bu…
Bir baştan bir sona gidiş yolu…
Yarının ne olacağını bilmediğimiz bir ömür bu yolculuk…

Ve sen, hani benim yarınlarımdın?
Gecelerimde gözlerim,
sana bakar oldu tavan kuytularına…

Bir ben bakış,
bir de senin hüzün bakışın…
Hani derler ya hep birini düşünürsen seversin onu can deyip… Dost deyip…
O
ne denirse O deyip…

İşte böyle bir şey düşünmek,
işte böyle düşüncede yüzmek… Seni düşünmek…

Bir tek nefes…
Bunun hesaplaşması bu…
Al, al ki O nefes kurtarsın senin yarınlarını…