Bir Nefes Ver Şiiri - Mehmet Özsan

Bir nefes ver
yelkenlim yol alsın.
Bu yol umuda gider
çökse de gece, yolu yok gidilecek
ışımadan gün orada olmalıyım.
Bir düşün kumarı mı bu,
Herkes kazanır mı?
yitirilen herşey unutulunca...
Yarı çıplak düşünceler
bacak bacak üstüne atmış
işmar eder;
geceliği bedavaymış
haydi seviş, ışıksız sevişebilirsen.

Bir ses ver
kendi varlığımı bileyim
ellerim el arar
bir dokunuşa susamış.
yalnızlık korkutuyor beni;
yalnızlık, gıllıgışlı
yalnızlık kendi çöplüğünde gıvıl gıvıl
yalnızlık rezil rüsva
yalnızlık aklı bir karış havada...
Unutulur mu,
bir kabusun içrek yangını?
nevroz bir ameliyat izi
dikişleri hala durur;
metruk anıtlıkta alaz izi
kömür karası gibi yansır
yapış yapış.
Soyutun markizi çümbüşte
cangıl cungul
baktıkca;
girer iliklerime karayel
girer düşlerime
bir gözlük camı kırığı
------------- hep yansıyordu ------
yanında
boylu boyunca bir kalem uzanmış.
------------ ne çok cenazeye gitmişim -----
------------ tabutlar gelecek yüklü. -------

Bir el ver
geçelim buralardan.

(eskişehir- nisan 2007)