Bir Nefes Karmaşa

Bir iki el ateş açtım havaya çakmakla
Sigaramı tellendirmeye yeltenirken
Bir araba geçti dışarıdan
İlk önüne çıkanı ezecekmiş gibi
Bir an o olmayı diledim yani ezilen
Sonra düşündüm; saçma!

Dumanlar garip garip şekiller çiziyordu
Gözlerimi kısıp bakınca hep sana benzeyen
Ama neden sonra dağılıp gidiyordu hayallerim
İki kumru gördüm ağaç dallarında
Onlardan biri olmayı istedim bir an
Ve sonra düşündüm; aptalca

Her nefes alışta
Sanki parlamaya hazır bir alev oluyordu sigaramın koru
Lakin dayanamıyordu çokça, çabuk yoruluyordu benim gibi
Birbirlerine küs iki sevgili gelmekteydi uzaktan
Bir tanesinin yerine geçip 'Sana aşığım! ' demeyi arzuladım bir an
Ardından bir uğultu koptu kulaklarımda; yalan!

Tat gittikçe acılaşıyordu yani bitmek üzereydi
Kapanıyordu ciğerlerime çektirdiğim şu eziyetin perdesi
Arta kalan bolca kül, iki büklüm bir filtre ve bir yitik tükenme hikayesi
Çöpü karıştıran toplayıcının sesi duyuldu sonra
Her daim yalnız gezen pisliğin ortasında kimseye gücenmeden
O an diyorum kendim olayım artık kim ne demiş önemsemeden
Bir iki fısıltı saçılıyor dudaklarımdan; işte şimdi tamam!