Bir nefes kadar yakın ölüm

deliriyorum galiba…
senli yoksulluklarımın bile bile yaşanacağını bildiğim geçen bir gün daha.
zorluyorum bedenimi zorluyorum düşlerimi.
bir türlü kabul etmiyor bu bünye sensiz de yaşayabileceğini.
o kadar alışmışım ki sana,
korkuyorum
biliyorum gideceksin, gideceğin günü biliyorum, gideceğin saati biliyorum, gideceğin
geceyi biliyorum.

sana her mutlumusun benli günlerim de dediğimde, evet diyorsun.
tüm yaşantım da bu kabulleniş kelimesi olan hiçbir evet bu kadar canımı acıtmamıştı.
sanki istemiyor bir yanım benle kalmanı
sanki bir yanım hep itiyor seni benden.
bazen de bir gün hiç gitmeyecekmişsin gibi yaşamaya alıştırmaya çalışıyorum kendimi

üşüyorum…
sıcak sıcak terliyorum.
sana hiç yastıklara başına koymanın korkularını yaşattılar mı?
imkânsız.
nerden bileceksin ki bu korkunun verdiği acıyı, nereden bileceksin ki gözyaşlarınla
yumuşatmaya çalıştığın yastığının bin bir çaresizliğini.

ölüm bir nefes kadar yakın, oyunlar bir kahpe kadar sahte.
gri siyahın yosması.
dün gece yine uyuyamadım. yine bir aptal gibi koltuğuma oturdum
iki elimle bütün saçlarımı tuttum.
ve yatağı izledim uykusuzluğu yaşattım dün gece.
bir gün daha yaklaşmasın istiyorum o günün, o saatin, o gecenin.
hergün gülümsüyorum, herkes kıskanıyor o tebessümleri
sormasınlar istiyorum neyin var diye.
sormasınlar yok mu artık o diye

istemiyorum hiç kimseye hiçbirşeyiliğimi anlatmayı
istemiyorum ben aslında ağlıyabiliyorum demeyi
istemiyorum hiç bir şey
canım hiç bir şey istemiyor.
elimde sigaram ve ucunda sigaramın yine seni düşünürken tebessüm ede ede
uzayan külü.
hiç dökmemişim o külü.

seni yaşatıyor aldığım her nefes.
yine diyorum kahpe o kader.
özür dilerim.
gelmemeliydim…
özür dilerim.