Nefretim,
sustuğum kadardı hayata
ve çığlığım lal.
dilsiz güneşler topladım gökyüzünden
ve İstanbul,
sustuğum kadar güzeldin.
seni ben hep, yalnız zamanlarımda sevdim,
kalabalıklaştıkça eskidin,
konuştukça kirlendin.
yüreğime dokunan her el, duvarlarını yıktı.
benimle birlikte sen de, büyüdükçe yaşlandın.
yağmurlarımda benimle ıslandın.
her gören aşık olurdu ya,
şimdi,
hoyrat sevmelerden yorgunuz ikimiz de.
olsun,
seni ben hep, yalnız zamanlarımda sevdim.
seni sevdikçe ben de eskidim...
12.04.2006/12.45 Tepebaşı
Işık AktaşKayıt Tarihi : 25.5.2006 10:37:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Işık Aktaş](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/05/25/bir-nefes-istanbul-10-serzenis.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!