Bir Nefes Bir Memleket

Ben insana lazım olan nefes sanardım
Cân emanetini, soluyan etlerde arardım.
Nefes değilmiş hayat veren Adem'e, bildim
Ben nefessizliği, yârinden uzak insanlardan bildim.

Bildim, su değilmiş yalnız, insanı boğan
Denizden ırak şehirde de boğulurmuş insan.
"Ölüler niçin yaşarmış? " Bildim,
Sonsuza değin ölmeyecek ruhlardan...

Denizi bilmez balık gibi yaşarız saf, alelâde...
Yelkenler açarız uçsuz bucaksız maviliklere...
O an durur tüm saatler, zamanın düğümü çözülür,
O an ne sırlar, ne aşklar denize dökülür,
Bildim, derin denizler neden daha saf görünür...

Ben incileri derin denizlerde biter sanardım
Dalgıçların kandırdığı insanlardan...
Oysa bir çift gözden düşermiş, şimdi bildim,
Gözyaşlarına yüzmeyi öğretemeyen insanlardan...

Ben cân emanetini hep yük sanardım,
Cân, câna hep dert olur sanardım.
Sonra anladım:
Bir deniz feneri, bir poyraz esintisi, bir çift göz...
İnsana neler unuttururmuş, şimdi bildim...

Şimdi bildim: Cân, cânın memleketi imiş,
Bildim, bir memeleket insana neler katar imiş.