Bir Nefes Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Sessizce eriyoruz potasında zamanın
Hülyasında hepimiz, ardı sıra dünyanın
Takvimlerden yapraklar birer birer düşüyor
Hatıra, çizgi çizgi acıyı nakşediyor
Hikayesini ömrün, yorulan anlımıza
Ne çileler birikmiş en mahrem sayfamıza
Bir yüzünde hüzünden devşirilmiş cümleler
Birinde ayrılığın kavurduğu heceler
Kim bilir! kaç hazanı yaşadık her birimiz
Kaç ayaz vurdu bizi, çatladı ellerimiz
Kasırgalar döverken sarsılan gövdemizi
Yapayalnız anlarda seyrettik gölgemizi
Başımız önümüzde dalarken derin derin
İçimizde kor ateş, rüzgar üfler mi serin

Tevekküle sığınıp bahara düşler kurduk
Geçici bir hayata kadim hayaller kurduk
Yıkıldı birer birer bahar yüklü düşümüz
Kayboldu yüzümüzde, o masum gülüşümüz
Billur yüreklerimiz nasırlaştı sızıdan
Yaşıyoruz ne varsa, kaderdeki yazıdan
Koca bir ömür geçti, küçücük bir cümlelik
Bir nefesten ibaret, dertlerden bir gölgelik

Abdurrahman KIRIKÇI
Eylül / 2017