Bir nefes... Şiiri - Mehmet Çoban

Ne çok hayatlar yaşadım
Ne çok şeyler gördüm hayatta

Doğanın bütün coşkularında ben vardım
Hayvanlardan, bitkilerden arkadaşlarım
Gökyüzü, yeryüzü arasında ne varsa
Can yoldaşım, sırdaşlarım oldular bana
Hiçbir şey beklemeden, çıkarsız canlarım
Ay, güneş, yıldızlar, kuşlar, böcekler
Doğanın tüm sesleri ses verdi bana
Ben yine de bir nefes aradım çoklukta
Kendimden, kanımdan, canımdan, naturamdan
İnsan aradım koskoca evrende bütün coşkularla

Tutuklandığım zaman hayattan
Sessizlikte yankılanan duvarlardan
Ne olursa olsun, nasıl olursa olsun
Coşkulandım, duygulandım insandan
İster öfke, ister sevgi, ister küfür, ister övgü
Ses olup geldi bana yaratılışımdaki insandan

Biliyorum,
İsterim hep gönülden, kalbimden
Benin bencilliğinde ben demeyen
Bizin bencilliklerinde biz demeyen
Ama biliyorum ben dese de, biz dese de
Bir nefes beklerim ben hep insandan
Ben yaşamım, ben varım diye haykıran

Biliyorum,
Eline fırsat geçerse beni lime lime doğrayacaktır
İlkeleriyle, ülküleriyle bana yaşam tanımayacaktır
Bütün hışmıyla bana dünyayı dar kılacaktır
Dogmalarıyla, putlarıyla bana dayatacaktır
Kurallarıyla yaşamaktan başka hak tanımayacaktır
İnançlarına göre beni kendine köle yapacaktır
Ama ben yine de insan derim canımdan kanımdan
Bir nefes beklerim ne olursa olsun insan hayatından

Beni,
Ne gökyüzü, yıldızları, güneşi ayı tatmin edemez
Çağlayan sular, açan çiçekler, böcekler güldüremez
İster düşman, ister dost, beni güldüren bir nefestir
Bana dostum, düşmanım, canım, rakibim diyen sestir

23.04.2008 - İzmir