Bir Musibet Şiiri - İbrahim Bozkurt

Yine duygulandı şu garip gönlüm,
Eşim dostum bir teselli vermiyor.
Corona belası, dünyayı sardı,
Yaşamım zorlaştı, kaygı çok arttı.

Virüs insanlığa tebelleş oldu,
Hayatı durdurdu yaşam zor oldu.
Sağlıklı insanlar karantinada,
Dünya döndü açık tutuk evine.

Hele insan hastalanmaya görsün,
İlk başta yakınların uzaklaşıyor.
Eşin çocukların sana gelmiyor,
Sence bu yaşamın bir cilvesi mi?

Corona çok kötü illetmiş meğer,
Herkes sağlığında muzdarip olmuş.
Çiğ süt emmiş derler şu insanoğlu,
Tüm yakının sana el oluyormuş.

Sen insanoğlunu ne sanıyordun,
Canım diye baş üstünde tuttuğun.
Hani nerde gelip halin sor muyor?
Kaldın işte coronayla baş başa!

Virüs insanlığın vebası oldu,
İşte ölüyorsun derdin Corona.
Eşin dahi olsa senin yanında,
Cesetin sahipsiz, kalıyor inan.

Bozkurt yaşadığın hayat gerçeği,
Bağıra çağıra sana da geldi.
Zulümü sevici bir yanın vardı,
Allah sana verdi bu musibeti!