Bir Mum Yaktım Şiiri - Erbil Kutlu

Bir mum yaktım tüm çocuklara bu yağmurda,
Onlara ne dualar ettim karınlarının tok olmasına,
Böyle adaletli dünyaya, böyle adaletli gelir dağılımına;
Peh, ne şükürler ettim, ama kabul etmiyor Allah!

Lan ne iş bu, bir finoya milyon milyarlık mama alınıyor,
Hiç yoktan onu gören çocuğa da o mamadan bir tane ver! ...
O ite onu alıncaya dek sevap işle, bir çocuk giydir onu besle;
Bok var di mi Kabe görünce, götün temizleniyor şerefsiz;
Hac parasının tamamı değil, birazı yeter onu doyurmaya,
Daha mutlu edersin tanrını o parayı onlara harcarsan.

Bak bu gözler ne çocuklar gördü; en iyi olanını
İstiklal Caddesi’nde tiner koklarken gördü.
Gözgöze geldim, ağladığımı görmesin diye hızla kaçtım oradan.
Ama ne çare, götü temizlenenler Bosna’yı doyuruyorlar.
Doyduya bizimkiler, yeter bu kadarı, hatta Afrika’ya bile
Tokluk getirecez yarın değil, yarındanda yakın, hem de
Etle, ne eti biliyor musunuz?
Sokakta açlıktan ölmüş garibanların etleri ile.
Hiç değilse gariplerin bir mezarı olur; bir de kendi dertlerinden
Olanı mutlu etmenin verdiği sevabı alarak.

Evet siz siyasiler, siz o kadar afiş ilan yerine
Açı doyur, giydir onu bundan güzel reklam mı olur!
Aç kalmasın bu garipler ya; Allah mısın nesin doldum artık,
Yap bir güzellik şunlarada doyur ya!
Nasıl duruyorsun orada, bu olayları gördüğün halde!
Artık inanmıyorum senin kullarının koruyucusu olduğuna!
Çünkü sen, bir şeriat atası olmuşsun, sana sığınmıyorum, inanmıyorum artık;
Ta ki, o gariplerin karnı doyuncaya kadar! ...

30.05.1996.PERŞEMBE
0.10