Bir Mısra Zehir Şiiri - Tezcan Bilgiç

Bir tepedeyim kimsesiz
Otoyol ayaklarımın altında
Sayıyorum geçen arabaları
Senden kaldı aslında bu da bana
Gittiğin günü saydığımdan bu yana
Ama vazgeçiyorum işte yavaş yavaş
Günleri saymayı bıraktım mesela
Mutluluğa kaç günüm olduğunu sayıyorum artık
Henüz ulaşamadım ama sona
Ya da parmaklarımı sayıyorum günden güne
Biliyor musun hala on tane hemde
Kaybetmemişim hiç birini
Galiba en son seni kaybettim ben
Ama vazgeçiyorum işte yavaş yavaş
Şimdi diliyorum ya
Karşılaşalım birgün Kadıköy'de
Boğanın orda hemen yanında
Kalalım ikimizde öylece göz göze
Sana yeminim olsun
İlk giden ben olurum
Dayanamam öyle fazla
Eğer kafamı önüme
Karıştırırım yaşlarımı yağmura
Kosar adım giderim işte
Senden en uzak yerlere
Sararım yine zehrimi
Dudak ucuna koyup kağıdı
Çekerim içime tüm dizeleri
Son mısralarım olacağını bilsem
Vazgeçmem sana ait dizelerden
Ve şimdi bir akşam üstü
Hemde senin beni unuttuğun
Günün en kısa
Akşamın en serin olduğu anda
Gözlerin takılırken yanıp sönen sokak lambasına
Dışarıdaki o sırılsıklam yağmurda
Sesim yankılansın kulaklarında
Sana karşı en ağır sözlerimi işit mesela
Yine diyeyim seni seviyorum
Gitmek iste ama kal o pencere önünde
Camın buğusunda görünce adını
Eğik ıslak harfler ile
Öldüğümü hatırla
Gözünden akan birkaç damla yaş ile