Bir Mihri Mah Değilmiş Artık.

Öğreniyormuşum meğer ben, her şeyini. Azaldıkça ışığı Uzak, parlak Sitare’nin.

Sinan gibiymiş. Suretler değil, vuslat yoluymuş meğer. İçinde yanan od’uymuş veren bedenime asıl değeri.

Kalmak, kaybolmak, savrulmakmış yollarda. İki Esma’yı da bilmekmiş.

Zikri varmış tutar da yola koymazmış. Elini uzattığın yer seninmiş,
Atılan ok bedenine girmezmiş.

Çiğlikten çıkıp lezzet olmakmış dudaklarda. Bakmakmış dalgın kaybolan, uzaklaşan kızıllıklara da.

Ağırca, ürkütmeden öğretirmiş Esmalar. Sözü de nesneyi de alıp yüreğine koymayı, saklamayı, unutmamayı da.

Bir mihri mah değilmiş artık, kör olup göremeyen, adına yücelen taşlarda, batan bin Güneşi de, doğan bin Ay’ı da.

ÖZDENER GÜLERYÜZ