Bir Meyyit ve Monolog Şiiri - Cemil Kıratlı

Ben öldüğüm vakit
Huzurluydum ama siz üzgün
Ömrümce beni üzen siz
Şimdi üzülüyordunuz!
Şaşırmıştım, hâlinize
Ne garip insanlarmışsınız!
Şimdi ben, dedem ve ninemle
Asude bir vakitte
Ben iki meleğin mihmandarı
Siz, "geldim" demek için gelen insanların

Aramızda bir fark var şimdi
Sizde yalan ve hile devam ederken
Ben meleklerle hasbihâl ediyordum.

Ben öldüğüm vakit
Akşam üstü siz, ne yiyeceğinizi konuşuyordunuz,
Herkes ... diyor, çünkü ucuz
Öldüğümde bile güzel bir yemeği hak etmedim,
ben yemeyecek olsam da!

Size sefil demek istemiyorum!
Bu hâlinize ne isim verilir ki
Bilmek bile istemiyorum
Ben öldüğüm vakit

Ardımdan su değil, günahlar döküldü
Hâlbuki su dökerdi annem
Siz günahlarımla mütelezziz
Ben bu hâlinizden muzdarip
Siz gidişimle yalan bir kederle kıvanç duymuş
Annem ise elem
Ben gurbete alışkın bir âvâreyim
Şimdi bu firakla mesut

Bir meyyitin âhını işitiyorsun
Kabrin en derin noktalarından
Kulak verin son hitâbına
Ta'zib ettiğiniz ceset daha kokmadı
Kaçmayın!
Bir daha söylüyorum, ruhum sizden mahzun

Ben yıldız ve ağaçlarla saf halinde secde ederken
Siz ardımızdan kırbaçla vuruyordunuz
Her kırbaç darbesi ruhumu kanattı
Budur asıl sebebi (beni) kabre getiren hadisenin
Yine de müşteki değilim,
Son olarak tek sermayem ümitle kucaklaşıp
Girdim asıl hâneme
beni siz kurtardınız dünya denen çıkmazdan
Bırakarak nefislerinizi o rezalette..

Şükran mı borçluyum şimdi bilmiyorum
Kibrim buna müsaade etmiyor,
hak etmiyorsunuz..