İçimden birine “adi” demek geldi
Soramadım bile değerlerime
Çıkıverdi bilerek; “ulan adi! ”
Yüzüne baktım “adi” derken
Dayanamadım, tekrarladım
Ulan! sen ne adisin
“Adi” derken bile gülüyorsun
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta