Bir Mektup At Nehre Şiiri - Saffet Çakır

Şimdi bir mektup at aşk denen nehre,
Ulaşır meraklanma gönlümdeki şehre
Gözyaşını damlat içine, saçından bırak
Sensiz bir hayat canımdan ırak…
Ah, beni kader neden bağlıyor, neden bağlıyor.
O şehrin kaldırımlarında çocuğumuz ağlıyor.
Her çocuk sesi yüreğimi dağlıyor.
İçimde yaralı nehirlerim çağlıyor.
Ayrılığın hiç mi dini imanı yok,
Hani bir sel gelse de götürse ayrılığı kökünden,
Seni o kasvetli şehirde bırakan,
Adamlığıma yazıklar olsun.

Sen gülüşünü sulara dök yine,
Belki dinsiz ayrılık gelir dine.
Yaralı balıklar içsin gülüşlerini,
Çocuklar yıkasın aydınlık yüzünü
Acılara alışmak, ölümün diğer kardeşi,
Vefasızlık, unutmak kalleşlerin her günkü işi…
Şu kadınlarımı sömüren yarasalar,
Güneşi görünce bir mağara arasalar…

Bir yağmur bekliyorum, bir yağmur,
Bahardan önce gelen, acılarımı yıkayan,
Karanlıkları kuytulara tıkayan…
Ağır hastayım, hayat ziyaretime geldi,
Naylon çiçeklerle, siyah bileklerle,
Hayatımızda oynanan kahpe oyunlar,
Siyah zarlar, açılan kalleş kartlar,
Bir gül dağlarda tek başına,
Sırtında narin kanatlar.
Pusuda rezil şahlar ve iğrenç matlar.
Açelyam ıslak mendilini ikiye katlar.

Issız şehrin sokaklarında çocuğumuz ağlıyor,
Acıların derinini yaşıyorum,
Unutmak ne kelime her gün derdimi
Yeniden kaşıyorum.
Gözlerim hayalinle can buluyor,
Slayt yapıyor beyin aynamda resimlerin,
Gözlerimden heykellerin çıkıyor.
Sesin egenin mavisinde yankılanıp,
kulaklarımda kalıyor.
Ayakların her gün kapılarımı kırıyor.

Şu isli şehrin sokaklarında çocuğumuz ağlıyor.
Uzanıyorum alamıyorum,
Kollarım kırıldı mı acaba, intihar mı ettim.
Yoksa etmeli miyim?
Kaderin devrik kralı ben miyim?
Yoksa sürgün kraliçesi sen misin?

Sen gülüşlerini suya dök yine,
Güneş topla, bağla mendiline,
Ayıda al diğer kınalı eline.
Ağlayan çocuğumuzun tut elinden
Tez getir bana şafak sökmeden
Yarasalar başımıza çökmeden…