Bir Mektup Şiiri - Neyyir Arıbaş

Yar tanesi...; geceler sessiz, düşünceli, hayal ve rüyalar kenti olur hep. İşte ben, o sessizlikte düşüncelerde, hayaller ve rüyalar kentinde çok günlerim, aylarım, yıllarımın dakikaları hep ağır, madur, yalnızlık içinde sokak kaldırımlarının bozuk taşları üzerinde sade, meftun bir halde, divane bir eda ile güzel hayaller kurmaya başlarken sesler gelir kulağıma, fısıltılar, bağrışmalar, feryatlar. Durmak bilmez o sızının sebebi, bir tanem bilinir mi? Güzel düşler kurarken hep o anlaşılmaz karanlık şehirde gezdim ben. Belki Mecnun da gezmişti böyle benim gibi, Leyla - Mevla diye yanarken.

Yar tanesi...; bu şehirde kapılar her gün çalınır postacı tarafından, insana umut ve neşe vererek.... Gayri bu güzel tablolar çoktan indi duvarlardan. Köşe sokağı altı numarada kapısı iki kilitli, yeşil perdeli, küçük camlı pencere denize nasıl dalgın bakıyorsa ben de oturmuş dalgın, ufuktan doğan yeni sabah güneşini, üç dalgalı radyomdan gelen hafif müzikle, düşlere, hayallere dalıp, seyrediyorum. O, umut ve neşe veren, her gün bu saatlerde geçer buralardan yukarı mahalleye doğru.... Uğrak verir mi hiç kuzey kutbunda ıssız bir adaya, bir sandal, bir gemi. Hüzün çökerse içine, inan çıkmaz bir daha. Sarar her yanı, boğar belki, yalnızlığa iter. Yalnızlık nedir, nasıl olur bir tanem. Koca dünya içinde, insan selinde...!

Kar tanem...; karanlıkta sonsuza baktığımda, karmaşık duygularımı, hayallerimi, kitaplarda anlaşılmaz denklemlere baktığımda, ayrılığı, yalnızlığı anımsarken gökte uçan beyaz bir martı görsem, daha yeni tomurcuklanmış gül, açmak için sabırsızlıkla baharı bekleyen papatyaları görsem, hep seni, hep umutlarımı, hep kavuşmayı düşünüyorum. Dışarıda kar yağıyor, sokaktaki insanlar nasıl da üşümüşler. Ellerim cebimde düşünüyorum seni. Kar ne güzel de yağıyor, ne güzel, bembeyaz tenin gibi.... Öptüğümü kimse görmesin.