Bir mektup Şiiri - Mutlu Tuncer

Bir mektup

ne çok eğlenirdik seninle...
o içip içip şarkı söylemelerimizi,
o kendimizden geçmelerimizi...
o gülmelerimizi, durmaksızın...
hiç unutmadım...
hani bir keresinde
zil zurna sarhoş olup
bütün apartmanların zillerini
çalıp kaçmıştık gecenin bir yarısı...
biz,
koskoca insanlar...
ve bir keresinde yine sarhoş,
yine gecenin bir yarısında
başımızdan aşağı bir kova su dökmüşlerdi
şarkı söylediğimiz için avaz avaz
sokaklarda...
ne günlerdi...
zaman zaman...
hatta çok zaman hatırlayıp gülümsüyorum
kendi kendime...
farkına varamamışız belki mutluluğumuzun...

mutluluk...
evet... buydu...
şimdi anlıyorum...
şimdi özlüyorum... buydu mutluluk...
biraz delilik... biraz özgürlüktü...
sevdiğin biriyle paylaşmaktı herşeyi...
.....

senin gülümsemelerini özlüyorum...
hani susarsın, için yanar,
sonra bir bardak soğuk su içersin...
işte öyle birşeydi gülümsemelerin....

gözlerini özlüyorum...
derin denizler gibiydi...
hani baktıkça insan,
bütün sıkıntılarını unutuverir ya...
öyle birşeydi gözlerine dalmak...

ellerini özlüyorum...
sıcacık, şefkatli...
hani düşerken bir yere tutunuverirsin...
bir yere tutunup kurtulursun ya
düşmekten...
işte öyle gelirdi tutmak ellerini bana...

ama en çok yüreğini özlüyorum...
sevgi dolu yüreğini...
kötülüklerden arınmış,
tertemiz...
bazan kırılgan...
ama her zaman çoşkulu yüreğini...
....
bana hiç sonu yokmuş gibi gelirdi
senle geçen zamanın...
bitmeyecek gibi...
oysa... bitti.
bir küçücük, inat mı desem...
bir anlık öfke mi...
gurur mu desem...
boşver...
...........
bir zamanlar sen vardın hayatımda...
bütün güzelliğinle...
sevecenliğinle...
mutluydum... sen vardın çünkü...
ama;
ben de bu günki gibi yok değildim o zaman...