Bir Mektup Şiiri - Muharrem Güney

Bugüne kadar sana,
Seninle yaşadıklarımızdan bahsettim.
Bir özlemle,
“ Neden gittin. “ dedim.
Belki de gitmek çok daha iyiydi.
Çünkü senden sonra insanlar ne hale geldi.
En acısı ne biliyor musun?
An be an ufacık şeyler için kıyameti koparan insanlarla,
Yüzleşiyor insan.
Oysa ortalıkta kıyamet koparacak neler var?
Bunların hiçbirinin esamesi okunmuyor oralarda.
Bunlar ufak tefek şeyler için kıyameti koparırken,
Asıl kıyameti koparacak şeyler dururken,
Hatta onlar gözünün içine sokulurken,
Bugünleri görmemek,
Yaşamamak,
Belki de çok güzeldir.
Bunlara ne yedirdiler?
Ne içirdiler?
Bilmiyorum.
Düzelmelerini umut etmekten sıkıldım.
Düzelecekleri de yok zaten.
Düzelecekleri de olmadığı için en iyisi,
Gitmek belki.
Sen şimdi bunları görseydin,
Belki yaşasaydın,
Kim bilir ne derdin?
Düşünsene ufak sorunlarda ses büyük,
Büyük sorunlarda çıt çıkmaz.
Bunları yaşamak insana acı veriyor.
Sen bilmezsin.
Belki de en iyisi,
Bilmemek senin gibi…