Bir(medi)ti Şiiri - Yakup Günel

Her vazgeçilen şey aslında yeni bir seçimin habercisidir,
Ya da vazgeçilemeyen şey de yeni bir sondur.
Bir daha dönulemeyecek yollara uzun bir adım..
Atılan her bir adımda sona yaklaşır insan.
Elde edebilmenin getiremediği o sevinç...
Kalır kursağında, çekilir dünyasına.

Başladı sanarsın bazı şeyleri,
Çoktan bitmiştir de haberin yoktur oysaki.
Beynin bitti diye zorlar durur seni,
Kalbin her bir atışında bitmeyişin sinyalini verir.
Bağlar seni de uzaktan,
Saçma bir umut aşılar yalandan.

Bitti dersin ama kendini kandırırsin aslında,
Unutamazsın hiçbir şeyi öyle anında.
Geçen yılların getirdiği yıpranmışlık...
Unutturmaz sana hiçbir şeyi,
Bitti sanarsin her şeyi.

Görmezsen bitti sanarsin,
Duymazsan hatırlamam bir daha dersin.
Düşer aklına birden o güzel anılar,
Yeni bir başlangıcin filiziymis gibi...
Bitmesin diye haykırırsin,
Bir fısıltı misali yankılanırsın.

Bitmek bilmeyen bu hasret...
Doldurur yaşamını sende bir iz bırakarak.
Öyle bir iz ki bu...
Ne de yapsan geçmeyecek bir iz...
Bitirmek istersin bu hasreti,
Daha derinlestirirsin sadece...

Hiçbir şey olmamış gibi bitirmek her şeyi...
Yıpratır insanı sürekli.
Beyninde yankılanır cevapsız sorular:
Bitti mi, bitmedi mi?
Nedendir ki bu çelişki?
Bittiğini bildiğim tek bir şey var:
O da yitip giden umutlarım...