Bir Mecnuniyet Öyküsü Şiiri - Kürşat Güven

Ne çok sevdim ‘Aptal Aşık’ rolünü hayatım boyunca,bilmiyorum ne sandım! Ve ne de çok filmde rol aldım!
Aşk,birine delice bağlanmaksa ve diğer taraftan aşk eski bir yalansa hep sevimsiz bir yalana bağlanmışım aslında yıllarca.
Aşkın bir kısım ölmek olduğunu hep biliyordum da; aşk da çiş gibiydi tutamıyordum valla…Çok sıkıp altına kaçıran arkadaşlar da oldu-Mükremin Abi’nin de dediği gibi; ”Bir daha asla yaşayamayacağı aşkları teğet geçen…”-Sonra çok uğraştılar iki noktadan bir üçgen yapmaya ama iki noktadan bir doğru geçiyordu ve onları üçgen yapmak için iki doğru daha gerekiyordu üç yanlışın bir doğruyu götürdüğü o günlerde…
‘Öğretmenine aşık bir ilkokul çocuğu’ndan ‘öğrencisi yaşında bir kıza aşık eşek kadar adam’a uzanan hazin bir Mecnuniyet öyküsüydü bu ve her filmde Leyla değişiyor,Mecnun’u hep ben oynuyordum.”Sen oyna Kürşat,sen oyna” diye etrafımı çeviriyordu sanki birileri ve ben sahneye fırlıyordum bir anda,düğün sahibini kıramayan çengi edasında…
18’imdeydim aşkın ne menem bir şey olduğunu anladığımda ve o zaman Gülbeyaz dizisi çekilmemişti bile daha; hani düşman ailelerin çocukları birbirine aşıktı ya! ..
Güzel olan aşk mıydı,aşıklar mıydı aşkı güzel sanan ve ne kadar ahmaktı aşkın varlığına inanmayan; aşk vardı ulan! ! ! Şimdi aşk ve kader konusunda en yetkili kişiye başvuruyorum; Allah’ım iflah olmaz ama işine karışan,bir seven istiyorum senden Mecnun ile yarışan…Bilgilerinize arz eder,cevabınızı beklerim…