Bir mazlum gavur evladı

Bakıyor musun etrafına bu günlerde?
Bütün laleler soldu
Şimdi açma sırası sende…

Cami önüne bırakılmış bir çocukluğum vardı
Yoktu sahip olduğum başka bir şeyim
Sımsıkı avucumda tuttuğum yalnızlığımla
Oynanmaktan kırılmış bir oyuncak gibiydim
Herkes bir dil konuşuyordu da
Bu sokakta tek gavur evladı ben miydim?

Oysa şu karşı mahallede bir kız vardı
Benim gözümle ağlayan düştüğü zaman
O mahallede yoktu ondan başka gavur evladı
İtilip kakılıp çocukluğu camiye bırakılan
Sımsıkı avucunda tuttuğu korkuları
Oynanmamaktan kırılan

Doğum günlerimi kimse hatırlamazdı
Mahallede gavurun doğumu değil ölümü makbuldü
Geliverdi mahallemize elinde bir demet çocukluğu
Dedi: “bakıyor musun etrafına bugünlerde,
Bütün laleler soldu
Şimdi açma sırası sende.”

Onun ellerinde açan bir sevdayla uyandım sabahları
Taşladılar da kıramadılar mahallenin çocukları
Oynanmaktan kırılmış bir oyuncak gibiydim
Büyümesinden korkulan bir çocuk gibi
“Üzülme hala çocuksun sen” dedi
Gavurluğa rağmen çocuk kalmak onunla güzeldi

Cami önüne bırakılmasak önceden
O Allahsız ben Allahsız bu işin sonu cehennemdi
Buna güvenip bende uzattım elimi yüzüne
Büyümüşüm gibi baktı, gavurmuşum gibi
Aldı çocukluğunu aldı çocukluğumu gitti evine
Bu mahallede bir gavur çocuk ben kaldım

Bakıyor musun etrafına bu günlerde?
Gülüşlerim soldu
Şimdi açma sırası sende…