Bir varmış, bir yokmuş diye başlar değil mi masallar. Ve hepsi mutlu sonla biter. Bazılarında ise her zaman kötüler kazanır. Bizim masalımız gibi. Başlamadan biten, mutluluğu tatmadan mutsuzluğu yaşadığımız bir masal. Peki sonu nasıl bitiyor bunların biliyor musun? Durmadan ağlayan, üzülen ve hiç görülmemiş bir özlem içinde olan insanlar. Bunlardan biri de benim sanırım. Ben sadece huzurlu, sonu mutlu biten bir masal düşünmüştüm seninle. Hayat sevince güzel derler. Oysa bilmiyorlar ki nasıl özlem çektiğimizi. En kötüsü de ne biliyor musun. Her gün yanına geliyor, çok istiyorsun sarılmayı. Hem de öyle bir istiyorsun ki ona sarılınca tüm dünyayı unutacakmış gibi geliyor. Buraya kadar her şey iyi, güzel. Ama ne oluyor yapamıyorsun, sarılamıyorsun. Her gün gördüğün, çok özlediğin insana sarılamıyorsun. Sonra bir bakıyorsun yanında biri var. Büyük pişmanlık duyuyorsun, kızıyorsun, bağırıyorsun. Ama ona değil, kendine kızıyorsun. Onunlayken yapamadıkların için, ertelediklerin için, yanına gidip sarılamadığın için kendine kızıyorsun. Aşk acıyı sever demişse şair çok haklıymış. Aşk acıyı sever, acı hissedilmeyi, ben seni, sen başkasını. Dediğim gibi her masal da güzel sonla bitmiyor ki.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta