Kuru bir ağaç gibi yıkılmış duygularım.
Su dökme boşa gider kuruyan dallarıma…
Karanlık baharıma zehirdir anılarım,
Ne zaman yeşeren bir dal alsam kollarıma…
Bilinmez bir bilmece bu, çöz çözebilirsen!
Kuru dalda yeşeren tomurcuk gördün mü hiç?
Bu renksiz ve kör dünyada, gör görebilirsen!
Siyah olmuş tüm renkler, duygularda yok sevinç…
Nereye adım atsam çıkılmaz dağlar gibi…
Bir yar olmuş önüme vuslata giren yollar,
Kayboldum yokluğunda, ey gönlümün habibi?
Baharı bekler iken, yalnız geçti bak yıllar…
Bir masal yolcusuyum geçit vermez yolların.
Yalnızlık çukurunda erişilmez kaf dağı…
Işığını görsem de göz kırpan yıldızların
Esire esir oldum, örtündüm karanlığı…
Bir tufan havası var gökteki bulutların,
Kurumuş dallarımda, sağanağın ıslağı…
Gözyaşlarım karıştı içine yağmurların,
Yeşeren ümidimin belki budur kaynağı.
Kayıt Tarihi : 1.6.2018 03:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çıkmazlar içinde, bir ümit arayışı...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!