Bir Masal Kuytusunda Direnmek

Bu gece etrafı yakıp yıkan değerbilmez bir meşalenin
Bu değişmez kadim tabunun gizlerini yakışını seyrediyorum
Gecenin en derin kuytularında aldığım o çaresiz nefes
Sonra o var oluşa sövdüğüm dakikalar
Giz dolu kalbime ektiğim amansız vedalar var içimde
Sönmeden önce verilen o son ışık
Kurumuş pınarlarıma ekilen o son gözyaşı
İçimde haykırana haksızlık ettiğimi düşünüyorum
O yaktığım sayfada anlaşılmak sözü geçiyor
Yazıyor şairler satırlarca
Bu küllerin kuşağını gökten getireceğim diyorlar
Yaşamak diyorlar hürce, kahkahalar atmak delicesine
Anlaşılmak bir şafak vakti o tepedeki ağaç evde
Bir derdi unutmak sanki solmadan zehirli çiçekler
Biliyorum böyle yaşamak biraz ürkek ve rezilce
Hangi hayat selinden akıyor benim yaşam suyum?
Bir bulsam hangisini çalınca açılıyor bu neşeden kapı
Elzem bir yorgunluğun halısında duran anlaşılmak süslerini
O hep boyadığın duvara as diyenler var
Anlamazlar onlar, anlamazlar
Bu soğuk cehennem öyle hınzır
Öyle cahilliğe böyle akıl diyorlar
Oysa benim şu eskiye dönük kafamın
Binlerce tilkisinin uğultusu öyle münazır
O vedanın kuyruğunda dolanan bir gurursuzum belki,
Kapkara bir kitabım tozlu raflarda.
O taş altındaki partizan çiçeğiyim ve savaşıyoruz sanki.
Sabahın kör vaktinde halkalarca uçuşan
Sessiz kuşların kanatlarındaki telaşım.
Bir cennet bahçesinin nehrini kirleten
O cehennem günahıyım.
Ağırca bir yaşamın yüküyle devrilen bir kız çocuğuyum belki.
Vurulan bir prangayım tökezlemiş adamların sâyesinde...
İçim öyle erimiş, kendimden hallice halim.
Ama diyorlar tanrı seni yaşatmaz böyle
Tanrıya kulluktan gümrah ne var?
Ben göğsümde bitmiş zehirli çiçeklerin
nefsine eğmem boyun,
Siz kafanızı zırvalardan kaldırın.