Bir masal iki hikâye

Bir masalsı edayla anlatılmazdı belki bunlar
'Sıkılıyorsan anlatmayayım usta'dediğin anlar.
Kırk yıl yaşadığım muhitte yolumu kaybettiren
Kendimi bulduğumu sandığım an da beni bitiren.

Ege'li genç bir kız,Uşak'lı ailenin umudu
Okuyup kurtaracak sanarak kendi ailesini
Kendi umutlarını,çilesini hamur gibi yoğurdu
Ebe idi metropol'de sadece kendini doğurdu

Dost yüreğinde devasa acılar büyütmüştü
Genç kalbine bir aşk bin ihanet düşmüştü
Bir ebe yaşamı bu kadar çok severken
Seven kalbi aşka acep neden böyle küsmüştü

Yanılıyoruz, büyüdükçe yanılgılar büyüyor
Kader her şekilde ağlarını çevremizde örüyor
Sözde senin hikâyeni can kulağı ile dinliyordum
Oysa senin hikayeni yaşamımdan biliyordum

Acıların sığınağı yaptığın yüreğini ısıtamam
Atamam seni içimden istesemde bunu yapamam
Problemim yok sanıyordum artık gönül işlerimde
Bir kez daha karışmıştı kafam böyle otuz beşlerimde

Akıl bıçak sırtında derler olabilseydi keşke
Her şaşkınlığımızda tekrar düşebilseydik aşka
Sevgiyle dostluk duygularını karıştırmazdık
Sevdiklerimizi acılar da bırakıp kaçmazdık

Herkes bilir bedenle yaşlanmıyor ki gönül
Hiç vaz geçmiyor sevmekten kâlp bir ömür
Bilinmeyen geride kalanların arayışıdır
Ben herkesten fazla acı çekerim yarışıdır

Seni seven acılarını hesaplayamadan göçtü
Beni seven duygularımı göçükte bırakıp kaçtı
Ölümü kurtuluş sananlar burada yanılıyordu
Yaşarken de en derin acılara dayanılıyordu...