Gözlerim kaçamak zamanların sığınma cısı oldu yine gülümseyen resimlerinde.
Sen diye diye devrederken günlerimi uzak çok ama çok uzak şehirlerde
İki nefeslik ömrün tiryakiliği tuttu
Vazgeçemeyeceğim bir anda rüyalarıma kelepçe vuran hayaline
Şimdi o hayal ve dudaklarımda bir armağan gibi ismin
Avuçlarımı kanatıyor kalemime gerçeklerden takdığın bu deli dizgin
Korkuyorum beni sonsuzluğa sürüklerken ezgin
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta