Bir Masal Ahusu 4 (sirkadiyen)

( Yazabiliyor olmak bir durum ve olgu ile iç içe yaşamak gibi. Kesiniyeti olmayan durumlar içerisinde yeni yollar aramaktır.

Bir insan için en belirgen durum yalnızlıktır. İnsan varoluşsal derecede yalnızdır. Bir bütünü tamamlamak bütün olmak anlamına gelmez. İnsan içerisinde hiçbir zaman tamamlanabilecek unsurları barındıramaz.

Bir olmak tamamlanmak demek değildir. Birbirinden alabilecek değerleri öldürmeye yaklaşmaktır. Anılarda yaşayan olgular ölmüş bir beden gibidir. Vardır fakat var olması için gerekli etmenleri taşıması gerekir.

Saygı duyulması için insanın etik bir çerçeveyi görüyor olabilmesi, şahsımca gereklidir. Bir insan için en zoru bulunduğu çevreyi değerlendirmeyi öğrenmesidir. Aksi takdirde kendi anlam ve yolunu bir kez bulabilmesi bir ömrü bulabilir.)

Sesler yerini bırakmıştı,
Kimsesiz uğultulara.
Nereden geldiğimi unutmuştum.
Belki de yeniden doğmuştum

Fark ettim
Bir çift göz parıltısı
Kapandı ardından aydınlıklar.
Ne bir çift göz,
Ne insana özgü söz
Kalmamıştı etrafımda.

(İfadeler, gerçeklere süreç belirtmez)

Zaman ne vakitten beri
Ölçülebilir bir kavram kabul edildi.
İçinde sıkışması için ruhun
Sığamadık altmışların ortasına
yuvarlasak ya
ne değiştirirdi rakamlar insanın hayatında...

Gölgede kalsaydı her şey, daha az aydınlık olsa
Birden bire güneş doğsa
Bilinmez miydi kıymeti daha fazla ?

(Sonlara yaklaştık sevgilim
İkiden eksiliyor bir
Bir bir tükendik
Eksilmek tamamlanabilir yanlarımızmış meğer...)