Bir Mandalina ile Silah Sustu

Sekiz yaşlarında var, sorun belli oluyor,
Çocuk biraz rahatsız kimse durduramıyor…

Uyarsan da anlamaz bebeksi tavırlar var,
Elinde bir oyuncak ses çıkaracak kadar…

Makineli tüfek ki bataryalı olanlar,
İnsan akortlarıyla şarj ile çalışanlar…

Otobüs dolu değil rahatsız olanlar var,
Çocuğa bakılınca, hoşgörüler tam artar…

Giysilerinden belli çocuk masum bir bebek,
Sadece kundak eksik, kesin hoş görülecek…

Sadece şoför bilmez, annesine seslenir,
Çocuk tüfekle oynar şoför çok öfkelidir…

Vatandaş hoş karşılar anneye üzülürler,
Tüfek çok ses yapıyor, bakıp ilgilenmezler…

Hasta olduğu belli, şoföre laf söyledim,
Zihinsel engellidir hiç ses çıkarma, dedim…

İnsandan bıktım diyor, dikkatler dağılıyor,
Diyor sussun oyuncak başımı ağrıtıyor…

Anne zaten perişan, çocuğu oyalıyor,
Her ne bahane varsa çocuğuna sunuyor…

Anne her ne dediyse, çocuk laf dinlemedi,
Bağırıyor harflerle, manasız şaibeli…

Biz manayı kavradık ince usul düşündük,
Önce biraz çekindik, sonra ileri sürdük…

Gülümser bir tavırla mandalina uzattım,
Çocuk uzandı aldı, anneyi rahatlattım…

Şoförse gülümsedi, bu çocuğu oyalar;
Silah artık susacak, dedim Anıt’a kadar…

Silah unutulmuştu, meyve yeterli oldu,
Silahlar hiç olmasa insanlık huzurluydu…

(2014)