Ebrarıyla Açan Gül Seni Söyler

Bir mânâ yücelir göklerden derin
Aşkınla titreyen yel seni söyler
Bütün bu kemâlât senin eserin
Ebrar'ıyla açan gül seni söyler.

En dakik bir düzen, hikmetli akış
Güneşten süzülür sıcacık bakış
Her ağaç her bitki binlerce nakış
Çiçekle bezeli dal seni söyler.

Kâinat konuşur, kâinat inler
Mevcudat zikirde yüzlerce binler
Tüm kuşlar çığrışır, bitkiler dinler
Adınla titreyen dil seni söyler.

Yer küre semavat boynunu büker
Emrinle gül açar, gölgeler çöker
Aşkından ağlayan göz yaşı döker
Gönülden tutuşan kul seni söyler.

Nasip olsa da koşsam sana ey yâr!
Yollar kıvrım kıvrım, üstü boran kar
Bekler Firdevs-i âla, o eşsiz diyâr
Rüşân'a açılan yol seni söyler.

Aciz kaldı akıl, bu azad ser'de
Ahımda vaveyla düşerken derde
Damlanın toprağa düştüğü yerde
Gözümden süzülen sel seni söyler.