Bir Mahkumun Şiir Defterinden

İbibikler ötmeyecek
Orada olamayacağım…

Kapandı yollarım
Kapılar kapılar
Kilit kilit üstüne
Özlem duyuyorum
Güneşe, bulutlara ve denizin rengine
Hele rüzgarlarla sevişmeye…

Parmaklıkların ardından
Yükselirken güneş
Bir hüzün kaplar içimi
Gözlerim düşer ellerime…

Martılar
Geçerken hücremin penceresinden
Gökkuşağını gerer gözlerime…
Zaman zaman
Gökyüzü boşalır
Yıldızlar dalar içeri…

Çiçeklenir de
Ölüm ağacının dalları
Uzanır ya üstümüze
Bitiremezler
Yıldızları söndürmekle…

Hücremde
Yavru bir fare
Birden çocukluğum
Canlandı hayalimde
Uzun zamandır gülmemiştim
Onu görünce…

Tam köşede
Bir örümcek
Kurulmuş örüyor ağını
Bir dantel gibi işliyor
Sonra bir sinek
Yapıştı
Kurtulamadı
Sonra bir sinek daha
Sinekler…

Bakıyorum gökyüzünden bir parça
Yerde güneşin tozlu ışıkları
Ve uzaklardan
Rüzgarın taşıdığı
Tanıdık bir ses
Beni çağırıyor
Ama nereye…

Hey gardiyan gardiyan!
Bana anlat dünyayı;
Hala güneş yaşıyor mu,
Dağlar duruyor mu yerinde,
Şehirler, köyler
O bitimsiz yollar
Ya insanlar?

Soğuk kış günlerinde
Kuşlar konar hücreme
Düş getirirler düşer ülkesinden
Koyarlar önüme…

Öpücükler kondurdum gizlice
Seni okşayan ellerime…

Bu gece bir yıldız daha koyacak…

Sigaramın dumanına
Çizerdim sevgilimin resmini
Sarılırdım ona
Uçar giderdi…

Her yağmurdan sonra
Başlarımızı uzatarak dışarı
Uzun uzun koklardık toprağı
Bir sevgilinin saçlarını
Koklar gibi…

Fırtınalı akşamlarda
Doyamazdık seyretmeye
Çakan şimşekleri…

Sarmaşıklar sarılır
Hücremin soğuk parmaklıklarına…

Güneş oluyordu içimizde özgürlük…

Kağıttan kuşlar yapardık
Salardık pencereden dışarı…

Bakardım gökyüzüne
Ve tatlı bir ışık düşerdi
Karanlık yüzüme…

Hiç uyanmak istemiyorum
Dikenli bahçemin
Bulutudur rüyalar
Binerim bir buluta
Uçar giderim…
Hiç uyanmak istemiyorum
Uyandırma gardiyan! ..