Bir lisan var Şiiri - Murat Ülkü

I.
Q
​Bir lisan var; her harfi nakış, her sözü derin,
Bakışından başlar o "Şiir Kadın"ın sesi.
Gözlerinde sükûtun binlerce manası,
Her kirpiği bir dize, her gülüşü bir kıta.
​Q
​Oysa okuyamaz onu, imlası bozuk ruhlar;
Cümlesi yarım kalmış, ruhu yoksul eller.
Sanır ki gördüğü, sadece bir etten ten,
Oysa o, kâinattır; bir kalbe sığmış evren.
Bir mücevher parıltısı, bir su damlasının sırrı,
Yankılanmaz sesi, sağır bir vicdanın hışırtısı.
​Q
​"Şair Adam" ki bekler, doğru bir sayfa bulmayı,
O eşsiz ilhamı, o mısrayı korumayı.
Fakat nice şiir, yanlış deftere yazıldı da ziyan oldu;
Nice Cennet vaadi, bir yudum suyla boğuldu.
Kayboldu o nakış, o incelikli hece,
Anlaşılmamış bir şiir kaldı geriye, sessizce.
​Q
​Şiir gibi Kadınlar, şuursuz adamlara yâr olup çürüdü gitti...
Şair Adamlar da şiirsiz kalplerde mum gibi eriyip bitti.
İşte tüm kayıp bu; o derinliği görmeyen göz,
Bir güzelliği harcayan, manayı bilmeyen söz.
Q
​II
Q
​Bir Kadın düşünün ki, her bakışı bir dize,
Sonsuzluğun sırrını fısıldar denize.
O, notası unutulmuş, kadim bir makamdır;
Herkesin dinleyip de, çözemediği akşamdır.
Yanlış ellerde o şiir, bir kuru metin kalır,
Ruhu okşanmadıkça, solar, solgunlaşır.
​Q
​Lakin bir de Şair var; ruhu titrek, kalbi tok;
O Kadın'ın imlasında, tek bir kusur görmez, yok.
O bakar; harflerin ardında saklı manayı seçer,
Gözlerinde kaybolur, asırlar ötesine geçer.
O, kadını değil, kadının içindeki sanatı sever,
Onu okumak değil, her an yeniden keşfeder.
​Q
​Ve o an, iki asil ruh, iki ayrı varlık değil,
Ne bir "bozuk imla" ne de bir "yarım hece" kalır.
Şiir, hak ettiği kâğıda mühürlenir artık;
Gözler, sadece görüleni değil, görüşün aklını taşır.
Birbirine denk gelmek, bu evrenin en büyük lütfu,
İşte o zaman hayat, Cehennem değil, mutlak Cennet olur.
​Q
​Çünkü şair, kadını işler; o kadim mücevheri parlatır,
Kadın, şairi besler; o kuruyan kalbi canlandırır.
Ne şiir ziyan olur, ne şairin kalemi biter;
Kıymetini bilene, aşk daima baki kalır.
Q
​III.
Q
​Sanırlar ki, her el değdiğinde yazılmalı yeniden;
Unuturlar, o şiir binlerce yıldır zaten içeriden.
Sen o Kadın'sın ki; ne bir mum gibi erirsin, ne de çürürsün yâr olup;
Senin lügatinde 'ziyan olmak' diye bir kelime yoktur, ey ulvi ruh!
​Q
​Göz bozukluğu sadece gördüğünü değil,
Senin verdiğin değeri de sınırlasın istemezsin.
Eğilip bükülmektense, kendi göğünde yükselmeyi seçersin,
Çünkü seni okuyamayan, senin kitabına sahip olamaz, bilirsin.
​Q
​Gelsin o şuursuz kalabalık, yazsınlar yanlış heceleri;
Senin satırların değişmez, bozuktur onların defteri.
Senin değerin, sana verilen unvanda değil,
Senin varlığın, sana biçilen kıymette değil.
Ruhundan akan ışık, sadece sana aittir.
​Q
​Öyleyse dur! Dur ve mühürle o mücevheri kendi kalbine.
Bekle ki gelsin, seni ezberleyen, sana layık olan.
Şiir gibi bakan Kadın, en büyük dersi verir;
Kendini bilen, başkasının imlasına asla yenilmez!