Bir levvame müdaviminin gözyaşları

zayıfken yakalarlar...
yakalarlar ademi boynunda asılı olanlar
yakalarlar kır çiçeklerini, dahi hüzne bulayan neticelere hamil imtihanlar
ve aniden fısıldanıverir kulaklarına
melekler hüzüne bulanık şahit, çaresiz..
sahi melekler...
melekler dokunsaydılar omuzlarına
ya da bir kelebek konuverseydi tüm ihtişamıyla
rüzgar kıpırdatıverseydi ya yaprakları
levvamede çok kalınmaz deseydi
deseydi ya çabucak geçiver cânım
ansızın kul niyazî'nin bir dizesi ilişseydi hafızana
arzularsın...
arzularsın ey kendini kınayan nefs deseydi
gizler açık olduğunda bir çiğ tanesi gibi
masum, yalın ve de öylece...

rasulü görseydim.
sussaydım dört elif miktarı.
gözlerim dolsaydı.
tebessüm ediverseydi.
sonra bir karınca ilişseydi gözümüze.
arzı endam ediverseydi 'ibreti adem' için
arzularını ellerinle iteklediğinde
yüzünü döndüğünde hevalarına
onurun, güneşin oluverir.
hayvan olmayışının ikrarı,
boyanın akışı ya da
sahne perdesinin kapanışı budur deseydiler.
demediler..
yoksa durur muydum levvame de.