Bir Kuş Ürperdi Şiiri - Şair Şahin Karaman

Bir kuş ürperdi, çıktı sinemden.
Gökyüzünden çırpınırken karıştı martıların çığlıklarının arasına.
İstanbul’un semalarından süzülürken bir de ne görsün(!)
Karanlık, loş sokaklarda bir taraftan tinerciler, esrar çekenler, diğer bir taraftan gözü dönmüş insan kılıklı üç yaratığın arasında çırpınan bir kadının acı çığlıkları.

Bir yandan çaresiz kadını gasp ediyor, diğer bir yandan tacize yelteniyorlardı.
Sıkı sıkıya kapatılmış pencerelerin hüzünlü perdeleri arasından canilere bakan suskun gözler…

Ve caddelerden sokaklara dağılan insanların, kendi sokaklarına ihanet adımlarıyla başka aralardan kayboluşları(!)
Sabah çarşı-pazarlardan kalabalıklar arasında yükselen seyyar satıcı sesleri.
Sosyal değil, serbest bir sistemin çarkına düşmüş,
Kendiişlerini kendileri kumuşlar.

Öte yandan zabıtalar tarafından tezgâhları alt üst edilmiş ve tekmelenen bir seyyar satıcı.
Ve bu satıcının yerlere saçılmış, adeta bir zehir mantığı ile çiğnenen meyve ile sebzeleri…

Seyyar satıcının kanlar içerisinde kalan
suratından etrafında çırpınan kuşun kanatlarına kan sıçramıştı.
Kanadı kanlı kuş süzülüp tekrar başladı uçmaya.
Uça uça varmıştı kasvetli Ankara’ya.
Şöyle bir süzüldü Ankara’nın serin semalarında.

Belki gördüğü kâbusları geride bırakıp güzel bir ortam bulurum diye bakışırken bir de ne görsün(!)
Siyaset lobilerinde halkın alın teri haraç, mezat çar-çur ediliyor.
Şiş göbekli kodamanlar ve dayı, yeğen kayırmalar.

Her yer, her şey kirlenmişti.
“Bu diyarlar bize göre değil” diyerek üzgün bir şekilde tekrar gökyüzüne doğru süzülür kuş nereye gideceğini
bilmeden.
Bir de bakmış ki kara dumanların yükseldiği bir yer ve merakla yaklaşmış dumanın çıktığı yere.

Meğer orası da Sivas’mış.
O gün sanki mahşer günü gibi.
Adeta bir canavarlar güruhu;
“Tekbir” sesleri ile beraber gökyüzünü karartan kara dumanlarla yaratanın insanlığa sunmuş olduğu beyaz sayfalarını karalıyorlardı.

İnsanlığın tarihi yine o beyaz sayfalara
kötü bir şekilde, kara bir bulut gibi yansı-
yordu.
Ve o kuş gökyüzüne doğru yükselen kara dumanları bir türlü aşamadı.
Baygın, bitkin bir şekilde düştü
Madımak otelinin üstüne…

Adeta Azrail’ler çoğalmıştı.
Azrail, kurşunlanmış bedenlerin arasında şaşkın bir halde kendisine sunulan son canları alıyordu.
Onca çığlığın arasında kuşun çatıdaki çırpınışını kimseler fark etmedi bile.
Zaten yüz yıllardır Sivas denilen o bahtı kara şehrin semalarından turnalar bile uçmaz olmuş.

O günden bu güne Sivas’ın üzerinden uçan Şahin’lerin bile kanat çırpışları yavaşlar, yürekleri titrer...