Bir kuru yalnızlık Şiiri - Hafsa Tugen

Dili çözüldü, haykırırdı sessiz sessiz,
Yalnızlık bana dokundu, mısralarım hep tariksiz.
Babasızdı veladeti, içimde bir hissiz,
Her dem ahenkle kafiyelerim yine talihsiz.
Biz ne yapsak seninle bir şiir edemeyiz şimdi.

Aralanmış zıllete ademden bir perde,
Görmüyor göz cemalinden bir zerre,
Kaldırımlar yontuluyor aldırmadan leyle,
Nazarı dikkat kesilmiş bir yorgun şehre.
Biz ne yapsak seninle bir bakı edemeyiz şimdi.

Cümleler baş kaldıracak, hazırlanıyor bir anarşiye,
Hep mi kararır bir üzüm, bakarak diğerine,
Vusulüne yandığım sabahlarım döndü geceye,
Kaleme arâzım fakat gücüm yok kelimelere.
Biz ne yapsak seninle bir kitap edemeyiz şimdi.

Ucumu yontmayı unutmuş katibim,
Şair eli dahi meyus, darmadağın kalbim,
Akıl görse de kabul etmiyor kusurunu yarin,
Laf kâr etmez, kapandı sanki ferasetim.
Biz ne yapsak seninle bir kalem edemeyiz şimdi.

Enkaza giriftar şehrimde tüm yapıtlar,
Bir asma köprüymüş baki kalan,
Bir de şekerden çukurlar.
Mecnundur aklım ve Leyladır yâr.
Biz ne yapsak seninle bir aşk edemeyiz şimdi.

Medar-ı müheyyic değil senden gayrısı
Müpteladır canım, yarin gafleti ise cabası,
Biz ancak bir hasret ederiz seninle
Böyle parçalıyor gururu; sevdanın mayası.