Bir Kuru Gövde Şiiri - Berk Sezer

Çiçekler açtı penceremde hepsi canlıydılar ta ki o mevsime kadar işte o mevsim o uzun tatlı rüyalarını birer birer zehir etti hepsine döküldüler döküldüler en sonunda kuru gövdeleri kaldı kendine bakamayan sulasan ne çare sulamasan biçare aralarından biri bakar durur etrafına kös kös ağlar o köşede usulca haklıdır çünkü elinden aldınız arkadaşlarını garibimin yalnız kaldı bir başına kim onlar bilirsiniz yabancı değildir kendileri dal ve yaprak konuştum garibimle ne zaman görecek seni arkadaşların diye belki bu mevsimin sonlarına doğru gelirler dedi çok duygulandı,gözleri doldu biraz daha çöktü belliydi içindeki hasret üzerinde bir yüktü onu adım adım yalnızlığa hatta ölüme sürüklüyordu. Onlar yanındayken o güzellikte düşünemezdi ki bunca eziyeti. Nerden bilsin ki zavallım bir gün onu yalnız bırakacaklarını bir taraftan kin, bir taraftan özlem yakasını bırakmıyordu. Çok hırpalandı hep gelmelerini bekledi ama dayanamadı. Sabrı bir yere kadardı öylece dimdik o soğukta titreyerek can verdi usulca, kimseden habersiz. Belki birlikte öleceklerini bilse bu kadar üzmezdi kendini ama ona tutunacak biri olmadan ölmesi onu kahretmişti.