Bir Kulun Muradı Şiiri - Rukiye Koç

Hasta ruhum yolunu gözlüyordu nicedir…
Ve sen yine geldin kutlu misafir gönlümdeki yaralara şifa olmaya geldin…
Ve yine geldin kutlu misafir, açlıkla susuzlukla ruhumun Rab yolunda ki dilinin kelam-ı alası olmaya…
Geldin çok şükür, Rabbimle kalbim arasındaki kara perdeleri aralamaya…
Hasta ruhum yolunu gözlüyordu nicedir…
Hoş geldin ey ramazan sefalar getirdin dünyama…

Onun yarattığı bin bir lezzetin şükürsüzlüğünde, gafletle soluduğum günlerin ardından, aç kalan ruhumun, aslıyla buluşmasına erdirdin, hoş geldin...

Nimetlerin içinde, nimetlerden uzak bedenimi eğiten Rabbi Rahimim, uğruna aldığım her nefesin, mana bulduğu kutlu ay, hoş geldin şeref verdin…

Ve tıpkı diğer yıllar gibi gelişinin gidiş zamanı çattığında şahit ol ötelerde, zamanına sakladığın amellerimle bana…Nefsin sınırsız arzularına, şeytanın nihayetsiz kandırmacalarına aldırmadan Yaratanın aşkına, kul olmamın, yar olmamın tutkusuna, şahitlik et…

Ey kutlu zaman dilimi, yüce Yaratanın “oruç tutunuz” emrine tabi gönüllerimizin çırpınışlarına, Onun sevdası için çokluğun tek bir soluğa, tek bir zikre hal olduğuna ne olur kefil ol…Gözlerin görmediği, kulakların işitmediği ve hiç bir beşerin hayaline bile gelemeyecek nimet dolu lütufların bahşedildiği, Rabbimin oruçlunun mükâfatını bizati kendisinin verdiği o kutlu zamanda, “bu kulunda senin için aç kaldı, susuz kaldı, nefsine boyun eğmeden secdende daim bir muhabbet için günahlarına ağladı, yalvardı” de…

“Ümitle, umutsuzluğun gel-gitlerinde gönlüne düşen duyguların titreyişiyle sana dayandı, sana kul oldu merhamet dilendi ve ağladı” de… Ve sen ey sultanlar sultanı Ramazan, her gelişinin gitmelerinde olduğu gibi vakit dolup adım adım dünyamdan uzaklaştığında, ne olur eli boş, gönlü boş, yaş dolu gözlerle beni bi çare bırakma…

Ve sen kulun kurtuluş kapısı, her dem kapılarını sonuna kadar arala şuuruma, nurunu, bereketini akıt… Ve Yaratanımın kulu olmanın dayanılmaz lezzetini bana tattır...