Bir Koyunun Günlüğü Şiiri - Ümit Turhan

Ardın sıra gelirim, nereye gitsen,
Gıkım çıkmaz uçurumdan aşağı itsen,
Sürüden ayrılıp da bi yere yitsem,
Yaşayamam ben sensiz, ölürüm çoban.

Kavalının sesiyle dağ daş gezeriz.
Ot yemekten ne usanır ne de bezeriz.
Seni nerde görsek coşar meleriz,
Seni arar seni hep gözümüz çoban.

Kasaptan geçer bizim yolumuz,
Bilsek de seninle budur sonumuz,
Biz baş kaldırmayız uysal koyunuz,
Düşeriz önüne hesapsız, çoban.

Saman varsa önümüzde yetiyor bize,
Kırkılmak bile ayrı keyif katıyor bize,
Bütün alem gıpta ile bakıyor bize,
Kıskanıyor ormandaki hayvanlar, çoban.