Bir köyde kandil yanar (Anı) Şiiri - Yor ...

Buzul dağlarının eteklerinde yalnızlığın,hüznün,sevincin birbiriyle sarmaş dolaş olduğu,birkaç barınağın adeta bu dağların dostluğuna soyunmuş görüntüsü,insanların yalnızlığına bir dem kusan,çarelerine sonbaharın sonlarına yaklaşırken kışa hazırlık feryatların duyulduğu kuş uçmaz kervan geçmez bir köy: Aktoprak. Dehşetli dağlara yoldaş olan bu güzel isim ismi kadar bahtiyarlık arz etmiyor ne yazık. İnsanları küçük grup yürekleri dağlar kadar,sevgileri dünyaya bedel sıcacık yürekleriyle insanlığın,dostluğun,misafirperverliğin engin denizler kadar ki sevdaları ve daha nice güzellikleri içinde barındıran küçücük diyar. Sevda sözcüklerin en güzel anlatıldığı,aşk sohbetlerin en çok sivri dillerinde dolandıran kara kaşlı köy. Kışın beyazına bürünen yamaçlı köyün, güzel insanlarının her birinin ayrı hikayeleri ve dolu dolu yaşanılan aşkları gömülü vermiş yüreklerine. Serilmiş sofralarına taze cicimsi yaşamlar. Yaşamı mutluca sürdükleri gibi acı,kederli portrelerde çizmiyor değil,kimi annesinde kimi babasından kimi de başka birinden alıyor nefretin acı meyvesini. Bazen birileri senin kapını çalarken belki dünyanın en sorunlu insanıyla karşılaşıyormuşsun gibi gelir sana,içini döktükçe hüzünlü bir sonbaharın sararmış yaprakları gibi acı dolu serüvenlerini,yeni hayatlarını sofrana sererler. Değişimi sürekli isteyen sürekli farklılıklar peşinde koşan,ama hep aynı sorunları yaşamlarına sinmiş olması, onları buhrana sürüklüyor. Her birinin ayrı bir hayal dünyasında gezinmek istemesi,yeni ve yaşanabilir hayat sürdürmek istemeleri onların gerçek köy felsefesini oluşturur. Köy insanlara yol açarken başka yolların kapanmasına kandil yakar,kandilleri yandıkça feryatlar duyulur yaşamlarında ve öyle yaşamlardır ki sabahın erken saatlerinde işe koyulurlar,yaptıkları işlerde hep aynı hayvanlara yem verme, su verme onlarla uğraşma,kızaklarıyla köyden uzak yerden ot getirme,koyunları için her öğün “düne”dedikleri temiz bir kar sofrası yere serme. Ne yapılabilir ki bunların dışında; ama bazen düşündürür insanları. Bu insanlar hayvanlarıyla kızaklarıyla özdeş olmuşlar,onlarla kalkar,onlarla oturur,güzellikleri bu masumvari varlıklarda bulur. Merhameti, şefkati onların o sessiz dünyalarından öğrenip yavrularına da bunlardan öğreterek insanlığın bu şirin dünyasında düşmanlıkları yok edecek öğretileri sunarlar yuvalarına. Belki ileri bir medeniyet değil onların içinde bulunduğu durum; fakat insanlığın kardeşçe yaşanabileceği,dayanışmanın asli gerçekliğiyle var olunabileceği gerçeğini bize öğretiyorlar. Bir yaşam felsefeleri vardır onlarda,hem taşlara yaslanarak hem de ak toprağa dayanarak geceleri kandil yakarlar. Birbirine darılırlar,birbirleriyle kavga ederler,gizli sevda kaçamaklarını da yaşarlar; fakat sevdalarını yüreklerine gömmeyi bildikleri gibi dargınlıklarını da unutmasını bilirler,tıpkı annesinin memesine diş atan bebek misali,anne incindiği için bebeğine kızar; yalnız anne sonradan can havliyle bebeğine sarılır.
İşte Aktoprak,acıyı,sevinci ve neşeyi içinde barındıran onu yaşatan saydam ve cıvıl cıvıl insanlarıyla kim bilir daha nice seneleri ardına bırakacak nice insanlara merhaba diyecek bir köy. Hazin dolu buzul dağlarına sırdaşlık eden yamaçlı köy ne yolları var ne de yoldaşları her gelenden yemiş feleğin silesini,kimse yokluklarla mücadele eden bu köye uğramamış,uğrayan da: “ Zaten nazlı dağlara sırdaşlık ediyorsunuz,yollarınızın çamurlu olması,cevizli ağaçların varlığı size yeter bu doğal ortamı bozmaya kıyamıyoruz.”deyip köye bir daha da uğramaz olmuşlar. Hep yalnızlığına terk edilen,yokluklarla mücadele eden,yılların ağır yükü altında ezilen,zorlu kışlara göğüs germiş bu güzelim köy hep insanları kucaklayan ve kucaklamanın ötesinde onlara: “ben de insanım insan gibi yaşamaya, hakkım var,yollarımın çamurlu olması köyü görmeyen beylerin çamurlu düşünceleri ve görmeyen çamurlu gözleri nedeniyle hep yalnızlığa terk edilmiş.” Artık tarihten beri kimse görmedi köyü göreceklerini de sanmıyorum. Sana koşacaklardır ey güzel köyüm,sana hasret duyacaklardır,senin buzlu suyuna,karlı dağlarına...

Ali Orkaç