Yalnızlık bir koydu,
denizin karayla birleştiği. Sakinliği gözleri ıslatan, bazen ay ışığının denize karışmadan öylece beklediği ve kendinle muhabbet etmenin deliliği yada unutamadığının hayali yanında bir alkol ekşiliğiydi yalnızlık...
Yalnızlık bir koydu!
Yolumu bulamadım. Her yolun sonunda bir çift göz, her gözün içinde yine kendimi gördüm. Şafak sökerken üzülürdüm. Şimdi şafakla beraber geri geliyor özgürlüğüm...
Kayıt Tarihi : 15.9.2007 05:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!