Köy Yalnızlığı Şiiri - Ahmetcan Kalır

Sonrası mı?
Sonrası soğuk,
Sonrası uzak!
Sonrası...
Bir köy yalnızlığı.

Kalabalığın samimiyetsiz haliydi
insanların merhabaları.
Yengelerin katı bakışı ve amcaların yaptığı iyiliğin
yüze vuruşunun birer yansımasıydı
minnetli ev mevzusu,
Kin ve nefret,
Para ve haset,
Dinmeyen iş kavgaları..
Husumet ve muhabbetin ortak noktasıydı
ekilen 2 dönümlük arazide.
Ekilen iki dönümlük arazi de
yapılırdı cehaletin kavgası.
Bunu buğday bilmez saman bilmez,
Heleki salatalık hiç bilmez!
Bunu Fasulyelere sor,
Domatesler iyi bilir...

Ne bizimle başlamıştı,
Ne de bizimle bitecekti Kavgası aşiretin.
Kavgası zırvalığın, camilere taşıyordu
imamın arkasında, insanlar safa yatıyordu.
Teravihler kavgaya geliyordu akşamları,
Ramazan bayramlarda konuşmaya,
Sular durulmaya hiç mi hiç gelmiyordu.
Bostanlar kurutmaya yetmiyordu güneşi!
Öyle kirliydiki ekinler ,
Kadastro bitiyordu topraklar
komşuluğun külsüz halinde...

Ekimler sert geçiyordu ve de okullarda.
Sıralarda özgürlük isimleri tutsak kalıyordu
Dudaklarda,
Dilanlardan Azatlara...
Tutsaktı çocuklar özgürlüğün
Baş ucunda.
Ellerinde kalemler,
Sırtlarında teneffüs arası kavgalar taşıyordu
Çocuklar sırtlarında.
Öğle araları yenik düşüyordu geleceğe,
Gelecek İstanbullardan el sallıyordu
bir çoğuna,
Bir çoğu düşerken tekstil bataklığına...

Sonrası mı?
Sonrası soğuk,
Sonrası uzak!
Sonrası ...
Bir köy yalnızlığı...

Babalarından küfrü öğrenen çocukların,
Annelerinden dedikoduya kalan,
Ortalığı karıştırmak için
yaşlılarından gayrı düşünemeyen.
Asi ve hoyrat !
Aptal ve cahil !
Bir o kadar da amaçsız nesilleri,
Varamıyordu bir yerlere kendilerinden uzak ,
Kendilerine uzak,
İki dağın arasında.
Merkeze uzanan yollarda
voltalar atılıyordu.
Geleceğe suskun,
Geleceği sıska.
Umutsuz ve düşman
dar yollarda,
Voltalar atılıyordu Uluorta!
Düpdüşman  büyüyordu çocuklar,
Dostluğun hengamesinde

Sonrası mı?
Sonrası soğuk,
Sonrası uzak!
Sonrası ...
Bir köy yalnızlığı...