Bir Köy Hikayesi Şiiri - Adnan Ergün

Vatan olur mu, bu yerler artık bana?
Kör kurşunu attım, gayri dönemem.
Yeşerir mi umutlarım, bir baharda,
Köklerinden sökmüşüm, bilemen.

Oysa o gün bir başkaydı hevesim.
Soluk soluğa kalmasaydı nefesim,
Vallahi ateş etmezdim Hamza ya
Sebebi de olmazdım, Bayramların Kara ya.

Bende herkes gibi girince kahveye,
Selam verdim ortaya, bir de Hamza Kalfaya.
Geçen yıldan kalmış borcunu hatırlattım.
Sonra yeter dedim, beni çok aldattın.

Bilmezlerki evde un bitti, dert çok.
Bir çöp bile alacak param yok.

Haftaya kalmaz öderiz diye, ineğimi almışlardı.
Müşküldeyiz diye de pek çok haber salmışlardı.

Yavuz hırsız misali, bir bakış fırlattı.
Benim sana borcum yok diye, kestirip attı.
Düşünemedim dedelerinden beri, eşkiya idi bunlar.
Kırlı Ali Beyi kandırıp köyden atanlar idi onlar.
Doğrulukla kazanmamışlar idi, onca serveti,
Bir tavuklarını yedi diye öldürmemişler miydi Şevket i.

Şimdi hatırlıyorum, bozduğumu suskunluğu,
Anlının ortasına da, yapıştırdığım yumruğu.

Düşünce tüm ailesi peşime yalınayak.
Çareyi kaçmakta buldum haykırarak.
Gelmeyin peşimden sılahlıyım dedim.
Tüm köyün bana hakvereceğinden emin.
Koşarken dağın yamacına,
Ardımdan silahlar atılıyordu kesintisiz.
Koşmaktan kalınca nefessiz.
Belki bırakırlar peşimi diye tabancamı çıkardım.

Dedim ya, kurşun kör gitti, değdi Kara ya.
Öfkem yeniden çomak soktu,kanayan yaraya.
Artık dönüşü olmayan bir yoldayım.
Sakın yaşadığımı sanmayın,
Ölmeden bindiğim bu dört kollu saldayım.