Bir Korkunun Derinliğinde Çırpınıyorum

Adını koyamadığım bir korkunun derinliğinde çırpınıyorum
Gelecek korkusu mu desem, bilmiyorum
Kaybetme korkusu desem
Yüreğimde sağlam hiç bir şey kalmamış
Virane gibi kırık dökük
Her şey yarım her şey eksik
Korku insanı kendinden kaçırtır mı
Yada bir yitik gibi insana kendisini aratır mı
Beynimdeki saçma sapan sorularla savaşıyorum…

Dökülmüşüm mazinin yapraklarına
Sağda solda her yerde yaşanmışlıklarım
Aradığım cevaplar altında ezilmekteyim
İçime dönük yaşamaktan yoruldum
Artık yüreğimi duygularıma mezar yapmak istemiyorum
Her gün hayatı ertelemekten bıktım
Gerçeklerle yüzleşmenin zamanı geldi
Bir bakışın kıvılcımında ben de ısınmak istiyorum
Ama cesaretim yok
Kendimi hapsettiğim hücrenin duvarlarını yıkamıyorum
Dipsiz bir yalnızlık kuyusunda çırpınıyorum
Usta bir oyuncu gibi
Gülen yüzümle mutlu bir adamı oynuyorum
Şiirlerim sığınağım oldu
Hayatımdaki fırtınalardan dizelerimin arkasına gizleniyorum
Hala içimde adını koyamadığım bir korku
Ve ben bu korkunun derinliğinde boğulmamak için çırpınıyorum…

©

Şiirin Yazılış tarihi : 27 – 12 – 2019
Şiirin Yazıldığı Saat: 03 : 35