Bir Koğuşta Bin Yakarış Şiiri - Cem Kara ...

(Sinop’un kıyısında…)

Karadeniz hırçındır, sahiplenmiş ruhları
Dalgaları ezelden kıyılarla kavgalı.

Ömürleri gaspetmiş soğuk kalın duvarlar
Bu yüzden çaresizdir, içe dolan soluklar.

Rüzgarlar da üşütür sesleri bile elbet
Dualarda tek bir söz: “Yardım et rab, yardım et!”

Adım adım akıyor saniyeler voltada;
Kimi susuz, kimi aç derin kuytuluklarda.

Kimbilir kimler vardı, şu duvarlar ardında
Hepsinin hikayesi, solmuş tutanaklarda.

Köylü Haydar kıstırmış, kanlısını tedbirsiz
Anasına söz vermiş, vurmalıymış çaresiz.

Osman ile Muhittin, iki uslanmaz kardeş
Kumarda kapışmışlar, sonucunda iki leş.

Mülayim Bayram Emmi, vezneciymiş bankada
Ev, çocuk, aş masrafı, yetişmemiş bu ay da.

On beşinde Mustafa, Hidayet Amca yetmiş
Kimisi çocuk daha, kiminin vade yetmiş.

Bazısının anası yol bekler gözü yaşlı
Pek çoğu da kimsesiz, kendisi yaşlı başlı.

Her birinin kulağı cızırtılı radyodan
Hükümet af istemiş, haberler Ankara’dan.

Af bitmeyen duası, umudu mahkumların
Çekilmiyor çilesi, şu soğuk duvarların.

Bizler için bir sayı, bir çırpıda söylenen
Oysa herbiri insan, ömürleri tükenen.

Kim bilir, kim anlatır; kolay mı söze dökmek
Burda bir söz söylemek, yetmiş yıllık söze denk.

Biteceğini sanmam, mahpuslar hep olacak
Umut fakir ekmeği, suç bir gün yok olacak.

Sanmayın hepsi suçlu, suç yanına kalacak
Adalet ile bir gün, hak batıl ayrılacak.

Pencereden göz kırpar, alacalı gökyüzü
Faydasız pişmanlıklar, bu hayatın iç yüzü.

Aslında bu hayatlar, herkesin bir parçası
Kimi doğuştan zengin, kiminin yok hırkası.

Hepimiz bir mapusa, dünyalar sığdırırız
Özgür nefesler alır, bin hayal doldururuz.

İnsan aynı hayatı, yaşar gider her yerde
Ha Sinop Cezaevi, ha müstakil bir evde.

Duadır kimi için, kimi için temenni
İnsan asla vazgeçmez, gelen siler gideni.

Para, eş, çocuk, yaren; herkesin derdi başka
İnsan düşmeyegörsün, baştan yanlış bir aşka.

Aşk insanı var eder, ama ardı karanlık
Şansın varsa galipsin, yoksa son; perişanlık.

Ne yaşarsan hayatta, gün gelir burdayım der
Unutsam dediklerin, zayıf gününü bekler.

Kimin yok ki hayatta, “Keşke, hiç..” dedikleri
Gelişir, dönüşür insan; yeşerir karakteri.

Ömürler akar gider, evde, mapusta, işte
Bize düşen yaşamak, doğarak her gülüşte…

Cem K.
20.02.2021 & 20:00
K. bakkalköy (Metin Sabancı Merkezi)
*31.03.2020 – 23:00