Bir Kiz Cocugu Şiiri - Sureyya Kilcik

Bir kiz cocugu,
avuntuya inerdi, her gece bahcelere.
affedilmemis guller gibi acacak,
bahceler arardi bagcelerde,
kanatarak avuntularda kendini,
acacak bahcesi kalmamis gullere,
aglardi, her gece yalnizligina sarilarak

bir kiz cocugu,
avuntuya giderdi her gece masallara,
terkedilmis, basibos erguvanlara vermek,
icin renklerini,
guzun nemine kilit vurmustu yureginde,
ki yureginde cirpinan anka kusunun,
gidecek masali da kalmamisti.
aglardi sinmis gecede anka kusuna,
yalnizligini, batirarak yalnizligina.

bir genc kiz,
avuntuya birakirdi, her gece yasli ellerini
ergenligine surulen erguvanlari biraktigi,
masallari oksayarak, bagcelerin ortasinda,
bahcelere birakirdi; kanayan gulleri.
guze terk etti avuntularini,
sarabin uzumu terk ettigi anda,
sararmis tendeki yaralarini birakti nakkaselere,
ki iskenen yalnizlikta, yalnizligi derinlesti.

bir genc kiz,
bir avuntuya terk etti, avuntularini
bahcelerin, bagcelere soldugu,
gecelerde mavinin cozul(e) meyen,
dilinin, bir umut gibi oyalanmasini
izlerdi; yasli elleriyle oksadigi,
masallarda, kanatilan ergenligine dokunarak;
ve guze inerdi her gecenin huznunu
isleyerek ruhunun tenine,
-teninden alinan erguvanlari
sordu, affedilmemis gullere,
sindigi yerden cikti aci
aciyarak, cogaltti yalnizligini
ve dagilan kalbini verdi eline,
sindi, tekrar sonsuz gecede.

bir kiz cocugu,
tum avuntularini eflatun bir olume,
terk edip gitti...