Bir Kitap Şiiri - Muhammed Raşid Yüksel 2

Gönlümün etrafını sarsın binlerce ahın
Hiç kimseyle paylaşamam böyle bir günahı
Sen yanımda ol yeter ki
Ben bir tebessüm olur, gök kuşağını sararım

Yıllarca bekledim aynı pistte onu
Nasıl olur da değiştiririm gönlümdeki aşk denen pistonu
Yıllarca beklediğim ölümün adı kist olur
Gönlümü anlayabilirsen ki içinde sayısız his dolu

Yazdıklarımı okumaya başladığında anlayacaksın
Elbet bir gün yaptıkların yüzünden yanacaksın
Öyle bir gün gelip, Güneş yağmurun ardına sığınacak
Ki sen, o yalanlarla mutlu olamayacaksın

Sessizliğimi bozuyorum
Yağmur, bu gece de sensizliğe susuyordu
Senin varlığına, var olduğun zamana aşkla susuyorum
Bu Afitap, Güneş’in umutsuzluğunu gözlerime kusuyordu

Mutlu değil, onca zaman hastaydım
Gönlümden gözlerine çıkan kaç kat saydım
Yaşayabilir miydim sanıyorsun
Haberin olmadan bir adım atsaydım

Şimdi, seni toplamaya çalıştığım bir kitap
Söyle hangi dilde saklıdır seni anlatacak hitap
Sana ait olan benliğimden bir çölde vazgeçtim
Eğer, gerçeğe kavuşmak istiyorsan benliğimi o çölden git al

Birini çok sevdiğin gün Azrail gelip alır onu
Korkuyorum, ne olacak bunun sonu
Aynı ömürde batacağız, ben senden Güneş Mehtap’tan korkup
Toprak altına sığınacağız belki de, yeryüzüne çıktığımızda her şey yok olur

Hayır, yok bunun sonu
Doğarken buluruz yaşarken kaybettiğimiz umudu
Güneş’i gömen bir karanlık gibi, sarar bedenimi yokluğun
Sayabildiğin, yahut sayamadığım ne varsa bu ruhun
Her Ocak ayında, seni kaybetme korkusunun canlanan burukluğu

Bu yokluğun, kokunu her gece rüyalarımdan topluyorum
Yağmur daha da harlıyor içimde ki özlemini
Harladığından fazlasına eşlik edip, esen bir yelden kokluyorum
Hayal de olsa seni göreceksem, Güneş’i kaybetmekten korkmuyorum

Ciğerlerim çürüyene değin seni haykırdım
Bu gece yağmur, suratıma damlalarıyla seni saydırdı
Odamda hayalinle oturuyor olsak da
Gözlerime gülen gözlerini, her daim varsaydım