Bir kitabın önsözü gibiydi gelişin

Bir kitabın önsözü gibiydi gelişin,
Kısa ve net,
Ama bilmezdim,
Bazen en kısa cümlelerin
En uzun hikâyelere kapı açtığını.
Senden önce kelimelerim
Kendi gölgesine sığınırdı;
Yarım düşünceler,
Eksik duygular,
Zamanın arasına sıkışmış satırlar…
Hepsi sessizdi.

**

Sen geldin,
Ve o sessizlikten bir ses doğdu.
Kelimeler yavaş yavaş canlanmaya,
Harfler birbirine yaklaşmaya,
Cümleler kalbimin nabzına uymaya başladı.
Bir adım attın ruhuma,
Sanki kütüphanemin en gizli rafına
Bir kitap yerleştirir gibi…
Kapak sessiz kapandı,
Ama içimde bir şey açıldı.

**

Sonra bölümler başladı:

**

Birinci bölüm:
Titreyen bir merhaba.
Kendine yer arayan bir gülümseme.
Zamanı durduran bir anlık yakınlık.

**

İkinci bölüm:
Gecelerin daha uzun,
Konuşmaların daha derin oluşu.
Aynı kelimeye farklı anlamlar yükleyişimiz.
Bir bakışın,
Bir sayfayı çevirmek kadar hafif
Ama bir romanı bitirmek kadar güçlü oluşu.

**

Üçüncü bölüm:
Sustuğumuz yerde bile anlaşmak.
Bazı cümlelerin söylenmeden de tamamlandığını fark etmek.
Kalbin, kalbi tanıdığı anda
Bütün şifrelerin çözülmesi.

**

Derken fark ettim ki,
Seninle her gün,
Bana ait olan hikâyeye bir satır daha ekliyor.
Hafızamın içinde yürüyen bir karakterdin artık;
Ne zamandan beri orada olduğunu bilmediğim,
Ama eksikliği düşünülünce
Bütün anlamı çöken bir karakter.

**

Ve ben,
Hiç yazmadığım duyguların yazarı,
Hiç okumadığım bir hikâyenin okuru oldum.
Çünkü bazen biri gelir,
Hayatının tam ortasına,
Büyük bir gürültüyle değil,
Küçük bir kelimeyle dokunur.
Ve o dokunuş,
Bir ömrün yönünü değiştirir.

**

Sen işte öyle geldin:
Bir önsöz gibi, kısa;
Bir başlangıç gibi, sade;
Bir devam ediş gibi, derin.
Şimdi biliyorum,
Hangi sayfayı açsam
Her yerinde sen varsın.
Ve hangi sonu düşünsem
Başı yine sensin...